Janusz Sławiński jest uważany za jednego z najważniejszych, bo najbardziej wpływowych i oryginalnych przedstawicieli polskiej wiedzy o literaturze ostatniego półwiecza. Książka jest próbą analizy dyskursu teoretycznoliterackiego konstruowanego w tekstach badacza. Dyskurs ten autorka ujmuje jako zespół specyficznych praktyk argumentacyjnych i perswazyjnych, które odpowiadają za kształt i naukowy sukces jego koncepcji teorii literatury. Teoria nie jest tutaj uniwersalnym systemem reguł, ale dynamicznym procesem oraz przejawem twórczego i analitycznego sposobu myślenia autora Koncepcji języka poetyckiego awangardy krakowskiej.