Alejandro Radawski jest urodzonym poetą […], który porusza widza mrocznymi opowieściami, szalonymi i intensywnymi.
Stałość, wrażliwość, krytyczne spojrzenie. Trzy zmienne, które ten dramaturg utrzymuje przez lata […], które plasują go wśród najbardziej atrakcyjnych artystów na polu teatralnym.
Carlos Pacheco, recenzja krytyczna zamieszona na łamach „La Nación”

Z jego wypowiedzi […] wyczuwa się osobę otwartą, szczerą i zaangażowaną w problemy wynikające z nieustannie rozszerzającej się na świecie fali przemocy i niesprawiedliwości. Nie jest jednak autorem politycznym. Jego dramaty koncentrują się na pojedynczym człowieku uwikłanym w podstępne pułapki codzienności. Jakby ów świat wewnętrzny człowieka okazał się jedynie sparaliżowanym odbiciem zewnętrznej, niewidzialnej siły.
Jarosław Bielski, reżyser

Alejandro Radawski jest człowiekiem teatru XXI wieku.
To, co jest najbardziej zauważalne w zebranych sztukach, jest również ważnym składnikiem literatury: to ambiwalentność. Autor wydaje się prowadzić nas w jedno miejsce, lecz doprowadza w zupełnie inne. Ta dwuznaczność nie powinna jednak być traktowana jako dezorientacja; użyte rozwiązania – zamiast konfundować – zachwycają nas.
Roberto Perinelli, dramatopisarz i badacz teatru

Alejandro Radawski (ur. 1983) – polski dramaturg i reżyser teatralny. Mieszka w Krakowie, pracuje w Polsce, Finlandii, Włoszech i Argentynie. Ukończył studia magisterskie na Wydziale Dramatycznym Universidad Nacional de Artes w Buenos Aires w Argentynie. Pracuje w Instytucie Cervantesa w Krakowie jako profesor teatru i twórczego pisania.
Nagrodzony stypendiami Stowarzyszenia Kultur Nuoren Voiman Liitto (2018) na pobyt w Villa Sarkia w Sysmä w Finlandii; Narodowego Funduszu Sztuki w Argentynie (2016); Funduszu Wyszehradzkiego (2015) dla polskich pisarzy na pobyt w Willi Decjusza w Krakowie i Hiszpańskiej Akademii Królewskiej (2013) na pobyt w Rzymie.

Spośród jego ostatnich prac teatralnych należy wymienić następujące: Dom Bernardy A. (2018) – reżyseria, wersja i scenografia Domu Bernardy Alby Francisca Garcii Lorki (Narodowy Stary Teatr Kraków); Smuga cienia Josepha Conrada (2017) – reżyseria i adaptacja; Los ineludibles escombros de Szymborska (2017) – koncert z wykorzystaniem wierszy Wisławy Szymborskiej – reżyseria muzyczna i kompozycja; Ferdydurke Witolda Gombrowicza (2017) – reżyseria i adaptacja; Pierwszy raz Michała Walczaka (2017) – reżyseria i adaptacja; La clase viva (2017) – instalacja performatywna o Tadeuszu Kantorze – reżyseria i adaptacja; Scarlett (Mecanismo de amor) (2013), wersja Monizy Clavier Sławomira Mrożka, sztuka performatywna dla dorosłych z lalkami – reżyseria, adaptacja i lalkarz.

Opublikował cztery książki zawierające jego osiem sztuk teatralnych w języku hiszpańskim (Ediciones Corregidor w Buenos Aires). Napisał także scenariusze do dwóch filmów długometrażowych.