Są tu klimaty, w których rodziła się wolność dzisiejszej Czarnogóry. Dobrze je oddają dziennikarskie rozmowy m. in. Z Milovanem Djilasem, Mirkiem Kovacem, Jevremem Brkoviciem i premierem Milo Djukanoviciem, architektem czarnogórskiej polityki zarówno dochodzenia do niepodległości, jak i pierwszego dziesięciolecia niezawisłości, z człowiekiem, którego konsekwencji i determinacji zawdzięczają dziś to, że żyją w wolnym kraju zarówno ci, którzy tego chcieli, jak i ci, którzy nie chcieli. Ale ci ostatni zaczynają już inaczej patrzeć na te sprawę. Widzą bowiem: wolność stworzyła im lepszą perspektywę na przyszłość. Nie będę tu jednak wdawać się w analizy ani ekonomiczne, ani socjologiczne. Nie moja to dziedzina. Na Czarnogórę patrzę okiem pisarza i dziennikarza, i tak ją próbuję przedstawić, trochę prozą, trochę wierszem, trochę eseistyką i publicystyką, z nadzieją, ze teksty będą się wzajemnie uzupełniać i wspierać, nawiązując bliską relację z Czytelnikiem, dostarczając mu faktów i emocji, które te fakty ożywiają. Uważam bowiem, że to wszystko, co można znaleźć w encyklopediach i w Internecie, jest mniej warte od tego, co doznane i przeżyte.