W książce Tajne sejfy Bieruta i Bermana H. Piecucha zajął się pierwszą dekadą Peerelu, zwaną w historiografii okresem stalinowskim, ale nie tylko tym, bo także powiązał ten okres ze współczesnością pokazując, jakie mechanizmy z 1. dekady Peerelu powtarzają się w „dobrej zmianie”.

Pretekstem do rozważań, jakie mechanizmy sprawiały, że lata 1945-1956 to był dramatyczny okres naszej powojennej historii, były protokoły ujawniające, co kryły tajne sejfy B. Bieruta i J. Bermana.

Opierajac sią na dokumentach z sejfów obu władców PRL w latach 1948-1956, rozmawiał z wieloma politykami, naukowcami i wysokimi funkcjonariuszami resortów siłowych pytając: jaka była prawda i dlaczego zgodzili się służyć złej sprawie?

Wiele faktów ujawnionych w Sejfach jest na ogół znanych. Opisywane pojedynczo nie robią większego wrażenia. Jednak ich skomasowanie daje obraz szalenie dramatyczny.

H. Piecuch nie byłby jednak sobą, gdyby ukazując przeszłość nie starał się zwrócić uwagę na współczesność i antycypować przyszłość.

Jak pisze autor, historia wprawdzie uczy, że niczego nie uczy, ale nie zawsze tak jest. Pisarz twierdzi, że bez poznania i zrozumienia przeszłości oraz bez wyciągania wniosków z dziejów Kraju Pieroga i Zalewajki, ale i świata, nasza przyszłość może jawić się w czarnych, albo bardzo czarnych barwach.