Twórczyni polskiej pedagogiki społecznej Helena Radlińska uważała, iż: „Dzięki książkom rozszerzamy zasięg swej wiedzy o świecie, potrzebnej dla zrozumienia zjawisk, które zachodzą wokoło nas. Poznając obce doświadczenia uprzytomniamy sobie własne potrzeby, dostrzegamy zaniedbanie i niespożytkowane możliwości działań”. Książka nie tylko rozwija intelekt, lecz również wpływa na emocje czytelnika. Ponadto ukazuje stosunek ludzi do siebie, rozwija uczucia humanistyczne (m.in. życzliwości, miłości, poświęcenia). Powinna być zatem – co wyraźnie podkreślała wspomniana Autorka – podstawowym narzędziem służącym i pracy zawodowej, i poznawaniu świata na co dzień, powinna stanowić także istotny element gwarantujący uczestnictwo w kulturze. Wątki czytelnicze mają więc długą tradycję w polskiej pedagogice społecznej, której koncepcja jest wysoce humanistyczna i personalistyczna, bowiem w jej centrum znajduje się człowiek i troska o rozbudzenie jego twórczej aktywności indywidualnej oraz społecznej. Niniejsza monografia wieloautorska ma służyć ich przypomnieniu, zaakcentowaniu ważności oraz refleksji nad aktualnym postrzeganiem istoty obcowania z literaturą (w nawiązaniu tak do teorii z zakresu rozmaitych nauk i dyscyplin, jak i do praktyki).