Niniejsza książka jest prezentacją broni strzeleckiej używanej przez żołnierzy polskich na froncie wschodnim II wojny światowej, następnie w okresie Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej, będącej członkiem paktu militarnego zwanego Układ Warszawski. W końcowych rozdziałach została zaprezentowana broń strzelecka z okresu transformacji ustrojowej (lata 1989–2000) i ostatnich lat, gdy nasza armia stała się członkiem NATO.
Za sprawą archiwalnych fotografii oraz cytowanych liczne materiałów źródłowych (głównie instrukcji wojskowych, które w większości były utajnione do 1999 roku) staraliśmy się pokazać dokładnie typy broni i warunki ich wykorzystania oraz proces szkolenia żołnierzy.
Z opisywaną w tej książce bronią strzelecką zetknęło się kilkadziesiąt milionów Polaków. Działo się tak za sprawą obowiązkowej niegdyś służby wojskowej, pracy w milicji/policji, straży przemysłowej czy firmach ochroniarskich. Miłośnicy militariów mogli ją oglądać w muzeach lub postrzelać z niej w klubach sportowych i w komercyjnych strzelnicach.
Dziś wiele modeli opisywanej tu broni to zabytki owiane legendą, na przykład pistolet maszynowy PPSz. 41 czy karabin maszynowy DP 28. Każdy pełnoletni obywatel Polski może bez problemu kupić – pozbawione cech użytkowych – opisywane tu pistolety i karabiny. Taka broń popularnie nazywana jest „deko” i może służyć jako ozdoba kolekcji lub rekwizyt do wszelkiego rodzaju spektakli realizowanych przez grupy rekonstrukcji historycznej.
Nie jest to monografia tytułowego tematu, bardziej przegląd tego, co faktycznie było używane przez wojsko. A dzięki licznym ilustracjom staraliśmy się pokazać, a nie opisywać, sposoby wykorzystania owej broni.