Whistleblowing. Konteksty medialne, komunikacyjne i społeczne

„Ocenę merytoryczną książki pragnę zacząć od stwierdzenia, że dzięki opisanym w niej faktom, przywołaniu kluczowych dla jej celu i zakresu badań i teorii powstała monografia, która w kompleksowy, syntetyczny, merytorycznie i metodologicznie właściwy sposób porządkuje problematykę relacji między whistleblowingiem a mediami i uzupełnia dotychczasowe ustalenia o nowe, istotne i oryginalne. Jej zaletą jest nadanie opisywanym zagadnieniom szerokiej, interdyscyplinarnej perspektywy, która świadczy o wyśmienitej orientacji w problematyce i literaturze przedmiotu, dojrzałości naukowej oraz kompetencjach w zakresie prowadzenia badań naukowych i prezentowania ich wyników. Na pochwałę zasługuje wybór tematu, który dotąd nie doczekał się kompleksowych opracowań w polskim medioznawstwie, dzięki czemu publikacja ta ma charakter pionierski. Zjawisko whistleblowingu poddano w niej analizie z perspektywy sygnalisty i dziennikarza, opisano ich wzajemne relacje, motywacje, ryzyka i dylematy, kulisy przekazywania mediom informacji o nadużyciach oraz prac redakcyjnych nad przekazanymi materiałami, a także społeczne skutki publikacji medialnych. Nie pominięto badań nad społeczną oceną zjawiska i aspektami prawnymi związanymi z ochroną sygnalistów. Wykazano, że cele i motywacje sygnalistów są zbieżne z rolą mediów (w kwestii dążenia do prawdy, kontroli sfery publicznej, edukowania społeczeństwa), a teoretyczne rozważania zostały zilustrowane trafnie dobranymi przykładami z nieodległej i najnowszej historii”.

Z recenzji prof. dr hab. Katarzyny Pokornej-Ignatowicz