W życiu każdego z nas niezmiernie ważną sprawą jest rozeznanie duchowe. Jest ono wręcz rozstrzygające, gdyż dobre rozeznanie daje nam właściwą orientację w życiu. Natomiast fałszywe rozeznanie prowadzi do tragedii. Stary Testament jest pełen historycznych przykładów takiej tragedii wynikającej ze złego rozeznania i nieposłuszeństwa Bożej woli. Szczytem złego rozeznania było odrzucenie przez żydowskie władze religijne Syna Bożego, który stał się Człowiekiem i skazanie Go na śmierć. Pan Jezus sam biada nad brakiem rozpoznania Go, widząc wynikającą z tego tragedię:

O gdybyś i ty poznało w ten dzień to, co służy pokojowi! Ale teraz zostało to zakryte przed twoimi oczami. Bo przyjdą na ciebie dni, gdy twoi nieprzyjaciele otoczą cię wałem, oblegną cię i ścisną zewsząd. Powalą na ziemię ciebie i twoje dzieci z tobą i nie zostawią w tobie kamienia na kamieniu za to, żeś nie rozpoznało czasu twojego nawiedzenia (Łk 19,42–44).

A przecież Żydzi oczekiwali z wielką nadzieją na Mesjasza. Pragnęli Jego przyjścia i wyzwolenia. Szereg razy się już wcześniej mylili, uznając kogoś innego za mesjasza. Kosztowało ich to często utratę życia (por. Dz 5,34–37). Kiedy pojawił się Jan Chrzciciel, pytali go wprost, czy nie jest mesjaszem (J 1,19–27). Podobne pytania stawiali także Panu Jezusowi na różny sposób (zob. np. J 10,24), a niektórzy, między innymi Apostołowie, nawet widzieli w Nim Mesjasza. Niemniej, kiedy dokonywało się przez Niego nasze zbawienie, wszyscy oni zwątpili i załamali się. Problem polegał na tym, że nie mieli właściwego rozeznania duchowego. Pan Jezus szereg razy domagał się zarówno od uczniów, jak i od Żydów takiego rozeznania. I nie znajdował żadnego usprawiedliwienia dla jego braku (zob. np. J 8,39–45; 10,25–30; 14,8–11).