Romantyzm Drugiej Wielkiej Emigracji

Głównym celem przygotowania publikacji, którą oddajemy do rąk Czytelników, był możliwie wszechstronny opis relacji łączących dwudziestowieczną Drugą Wielką Emigrację z Wielką Emigracją dziewiętnastowieczną. W tytule monografii Romantyzm Drugiej Wielkiej Emigracji starałyśmy się zasygnalizować obecność oraz znaczenie tych związków. O ich wadze przekonuje uważna lektura tekstów autorstwa pisarzy polskich, którzy na skutek doświadczenia drugiej wojny światowej oraz sytuacji politycznej w kraju, jaka zapanowała po 1945 roku podjęli decyzję o pozostaniu na emigracji. Dla wielu wspomnianych twórców szeroko rozumiana tradycja romantyczna okazała się najważniejszym bodaj układem odniesienia zarówno w sensie historycznoliterackim oraz estetycznym, jak i społeczno-politycznym. Z jednej strony była afirmowana, znalazła swoich kontynuatorów, dla których stanowiła nieocenione źródło inspiracji artystycznych i intelektualnych, z drugiej zaś stawała się obiektem ataków. Poddawano ją rewizji lub negacji, czyniono z niej przedmiot literackich zabiegów parodystycznych, krytykowano dążenia do reprodukcji wypracowanych przez nią wzorców. Oba typy nawiązań współdecydowały o przedłużeniu żywotności emigracyjnej tradycji polskiego romantyzmu, która w pełnej napięć dyskusji podlegała przekształceniom oraz oddziaływała na kulturę dwudziestego stulecia.