Polityka zagraniczna III Rzeczypospolitej

Pierwsza autorska praca na temat polskiej polityki zagranicznej po 1989 roku. Roman Kuźniar koncentruje się na głównych wyzwaniach tego okresu: odzyskaniu suwerenności i zapewnieniu solidnych podstaw bezpieczeństwa oraz rozwoju gospodarczego i cywilizacyjnego. Sukcesy na tych polach przywróciły Rzeczypospolitej swobodę działania na scenie międzynarodowej.
Autor łączy systematyczny wykład polityki zagranicznej z krytycznym komentarzem, który odnosi się zwłaszcza do ostatnich lat polskich zmagań z ,,nieszczęsnym darem wolności”.

Roman Kuźniar – profesor dr hab., kierownik Zakładu Studiów Strategicznych w Instytucie Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego. Były dyrektor departamentu analityczno-planistycznego w Ministerstwie Spraw Zagranicznych oraz Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych. Autor wielu publikacji z zakresu historii najnowszej stosunków międzynarodowych, bezpieczeństwa międzynarodowego, ochrony praw człowieka, polityki zagranicznej RP: Stosunki międzynarodowe. Geneza, struktura, dynamika (Warszawa 2000, współredakcja z E. Haliżakiem), Polska polityka bezpieczeństwa 1989–2000 (wyd. pol. 2001, ang. 2001, redakcja naukowa), Polityka zagraniczna RP 1989–2002 (Warszawa 2003, współredakcja z K. Szczepanikiem), Bezpieczeństwo międzynarodowe czasu przemian (wyd. pol. 2003, ang. 2004, współredakcja z Z. Lachowskim), Polityka i siła. Studia strategiczne – zarys problematyki (Warszawa 2005; wyd. II 2006), Porządek międzynarodowy u progu XXI wieku (Warszawa 2005, redakcja naukowa), Prawa człowieka: prawo – instytucje – stosunki międzynarodowe (wyd. III, dodruk 2008), Droga do wolności. Polityka zagraniczna III Rzeczypospolitej (Warszawa 2008, wyd. w jęz. ang. Poland's Foreign Policy after 1989, Warszawa 2009), Pozimnowojenne dwudziestolecie 1989–2010 (Warszawa 2011), Kryzys 2008 (Warszawa 2011, redakcja naukowa). Redaktor naczelny Rocznika Strategicznego.
Obecnie doradca Prezydenta RP ds. międzynarodowych.

Należy unikać rozumienia polityki zagranicznej jako ,,twardej gry”. Polityka zagraniczna jest cierpliwym, długotrwałym i uważnym wysiłkiem, a nie grą. Kto myli politykę zagraniczną z kasynem, nie powinien zajmować się polityką, lecz udać do Monte Carlo (na własny koszt).
z „Zakończenia” s. 406