Czwarta w dorobku autorki książka. Rządzi nią ironia, która, jak mówi sama Manuela Gretkowska, pozwala oddzielić rozsądek od paranoi. Zmyślenie przeplata się tutaj z prawdą, pojawiają się postacie Marata, Charlotty Corday, Jana Potockiego. Narrację przerywają eseje o kulturze, historii, sztuce i filozofii. Autorka nie jest ani tak obrazoburcza, ani tak poważna, jak by chcieli polscy krytycy. Ośmiesza pseudonaukowe pozy, sprowadza utarte prawdy do granic absurdu, aby pokazać złudzenia, w których żyjemy.