Świat ludzki stanowi ramę dla ścierających się energii, nagromadzonych sił, których położenie zmienia się z każdą chwilą i zależy od rezultatu konfrontacji. Chaos, jaki przy tym powstaje, jest zjawiskiem pozornym. W rzeczywistości mamy do czynienia z plątaniną wyraźnie określonych przyczyn i skutków – działamy nieodmiennie w obszarze tych samych historycznych prawidłowości, powodujących wciąż te same, dające się z grubsza przewidzieć i opisać zdarzenia. Ani Machiavelli, ani Shakespeare nie wymyślają więc życia na nowo; oni je przedstawiają, jakim jest, wykorzystując do tego dobrze znane historie. Jest im właściwie wszystko jedno, do kogo – czego – się odwołują, kogo cytują, z jakich książek akurat korzystają. Zwykle chodzi im o to jedynie, aby czyjeś myśli pasowały do ich własnych niepokojów, aby oddawały ich własne lęki i kalkulacje. Dobierają metafory, tworząc z nich obraz na własną rękę i podobieństwo. Poruszają się na obrzeżach pojęć, z daleka od oficjalnej, akademickiej pseudo-rozmowy czy klasycystycznego dyskursu. Ich dzieła żywią się nieoficjalnym językiem gminu, gwarą zasłyszaną w oberży we wsi Sant’Andrea czy w podlondyńskim Southwark (Pasternak). Jeśli są zatem wtórni, wtórni są wobec życia.
Być może Machiavelli – jak chce Rousseau – pisał dla ludu, przed którym denuncjował bezpodstawną przemoc władzy, ale mogło być przecież i tak, że pisał dla Księcia, niejako w jego imieniu. Być może również Shakespeare pisał dla książąt, ale z całą pewnością pisał też dla ludu, chcąc go rozśmieszyć, namówić do szaleństwa, natchnąć pięknem i mądrością. W tym sensie obaj konserwatywni pisarze, odwołujący się do pradawnych reguł polityki, z powodzeniem mogą uchodzić za demokratów. I więcej: filozofia ezoteryczna, łącząc się w ich twórczości z najwyższym kunsztem i stylem pisarskim, staje się – rzadka to rzecz – pierwszorzędną, uniwersalną literaturą.
Widomym znakiem ich dojrzałości umysłowej była łatwość, z jaką wiązali przyczynę ze skutkiem, umiejętność odnajdowania związku między myślą a chwilą bieżącą, między filozofią a praktyką polityczną. Obaj współtworzyli atmosferę epoki nowożytnej, którą wszyscy oddychamy. Zarazem ich dzieło odbierane jest jako requiem dla świata, który się skończył, stracił swoje umocowanie i teraz dryfuje nie wiadomo gdzie. Runęły drabiny, pionowe systemy wartości, „naturalne”, zdawało się do niedawna, hierarchie. Żaden wyższy cel nie uświęca już środków. Ludzkość osunęła się w „stan natury” – stan nędzy i barbarzyństwa. Jeszcze gdzieniegdzie schodzą się harcownicy w walce, w której stawką jest sama wygrana, coraz częściej jednak masy ludzkie wadzą się już tylko o byt, o warunki przetrwania: interesy pieniężne, zaszczyty, stanowiska, ładne kobiety, władzę. Naturalnym dziedzicem po Machiavellim i Shakespearze jest Hobbes, ale to już inna opowieść.
Dziś każdy chce – bo przecież może – zostać „Księciem” – zdemokratyzowały się marzenia o władzy bezwzględnej i udzielnej. Współcześni „Książęta” zagadują nas ze stron gazet, ekranów telewizyjnych, na wiecach. Rzut oka wystarczy, aby przekonać się, że nie ma w nich nic z wielkości i tragiczności Leara (Jaffa), mądrości Prospera (Gish) ani nawet z diaboliczności Ryszarda III (Craig); że brak im heroicznej cnoty Brutusa i lojalności Antoniusza (Behnegar), czy choćby sprytu Vincentia (Nowak). Oto stoją przed nami śmieszni i nadzy. W gruncie rzeczy niemal każdy z nich jest zastępowalny (Rogacki). To lalki woskowe albo kukiełki w animowanym ręką analfabety jarmarcznym teatrzyku. Ich decyzje są tyleż niesuwerenne, co arbitralne – i zawsze podszyte strachem i przemocą. Tworzone przez nich idee, projekty, wartości zużywają się równie szybko jak oni sami. Dzisiejsi „nowi książęta” to istoty pod każdym względem gorsze od zwykłych ludzi, istoty podrzędne – nadęte, groteskowe, zdegenerowane. Ich jedyną przewagą jest chęć rządzenia innymi.
Machiavelli podkreślał autonomię sfery politycznej w stosunku do innych sfer życia człowieka – metafizyki, miłości, kultury, ekonomii i tym podobnych. Uważał, że to pochodne polityki – dziedziny, w której rozstrzygają się losy państw oraz ludzi. Shakespeare wcale nie gorzej rozumiał, na czym polega istota polityki (Ochocki, Tokarski), ale przeciwstawiał jej siłę i czystość uczucia (Bloom), miłosną frywolność (Auden), czy wreszcie niepodatny na polityczne ustawodawstwo chaos języka (Wiśniewski), mit (Grzegorzewska), a nawet egzystencjalną pustkę i nicość (Benjamin).
Jeszcze dwa słowa o trzecim bohaterze tego numeru. Jest nim Lucjan Siemieński, „krakowski Horacy”, dziewiętnastowieczny makiawelik, jeden z największych stylistów języka polskiego, który umiał dostrzec i zaadaptować na użytek poezji wysokiej „jeniusza poezji gminnej”. Dla Siemieńskiego filozofia może i musi mieć uniwersalny charakter, natomiast literatura winna być już tylko narodowa, co wykłada pięknie i przekonująco w eseju o potrzebie sparafrazowania całego Shakespeare’a w rymowanym języku polskim.
Piotr Nowak
Zastępca Redaktora Naczelnego
Informacja dotycząca wprowadzenia produktu do obrotu:
Ten produkt został wprowadzony na rynek przed 13 grudnia 2024 r. zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami (Dyrektywą o ogólnym bezpieczeństwie produktów). W związku z tym może on być nadal sprzedawany bez konieczności dostosowania do nowych wymogów wynikających z Rozporządzenia o Ogólnym Bezpieczeństwie Produktów (GPSR). Produkt zachowuje pełną legalność w obrocie, a jego jakość i bezpieczeństwo pozostają zgodne z obowiązującymi wcześniej standardami.
Information regarding product placement on the market:
This product was placed on the market before December 13, 2024, in accordance with the applicable regulations at the time (the General Product Safety Directive). As a result, it can continue to be sold without needing to meet the new requirements introduced by the General Product Safety Regulation (GPSR). The product remains fully compliant with all previously valid legal standards, ensuring its continued quality and safety.
Szybka wysyłka
