Historia wierzeń i idei religijnych t.1

Mircea Eliade
(1907–86) - Jeden z najwybitniejszych religioznawców ostatnich dekad, rumuński indolog, religioznawca, filozof kultury, eseista i pisarz; 1925–28 studiował na uniw. w Bukareszcie pod kierunkiem rum. filozofa N. Ionescu, 1928–32 — w Indiach (uniw. w Kalkucie i półroczny pobyt w aśramie), od 1933 prof. uniw. w Bukareszcie oraz wykładowca na wielu uniw. eur. (m.in. w Berlinie, Londynie, Bernie); 1938–42 wydawał czasopismo religiozn. „Zalmoxis”; 1940–44 był rum. attaché kulturalnym w Londynie, później w Lizbonie; 1945–55 na emigracji we Francji, od 1946 wykładowca w École Pratique des Hautes Études; od 1956 na stałe w Stanach Zjedn., gdzie od 1957 pełnił funkcję prof. religii na uniw. w Chicago. Jeden z czołowych religioznawców XX w., inicjator nurtu zajmującego się badaniem porównawczym fundamentalnych struktur i archetypów rel. manifestujących się w dziejach przez mity, symbole, rytuały i hierofanie. Zainspirowany przez teorię archetypów C.G. Junga, w poglądach na religię najbardziej zbliżony do R. Otto, N. Söderbloma oraz G. van der Leeuwa. W jego ujęciu religioznawstwo winno stosować 2 wzajemnie dopełniające się metody: fenomenologiczny opis struktur rel. (tzw. morfologia świętości) oraz metodę hist.-porównawczą (dialektyka sacrum i profanum); Eliade opowiadał się za antyredukcjonistycznym, antyewolucjonistycznym i holistycznym podejściem do religii; taki punkt widzenia na religię był związany z jego ogólną koncepcją człowieka, wg której człowiek jest istotą rel. (homo religiosus), czego korelatem obiektywnym jest istnienie sacrum jako nieredukowalnego jądra wszystkich fenomenów religijnych. Ważnym wkładem...