Dziady i wnuczęta

Książka Artura Grabowskiego Dziady i wnuczęta, zawierająca jego teksty krytycznoteatralne publikowane głównie na łamach portalu teatrologia info , jest czymś znacznie więcej niż tylko zwyczajnym zbiorem szkiców poświęconych przedstawieniom granym w krakowskich teatrach w czasie ostatnich kilku sezonów. Oczywiście ten zestaw artykułów stanowi także znakomitą kronikę życia teatralnego Krakowa i Polski, ale o jego randze decyduje przede wszystkim sam sposób, w jaki Grabowski uprawia pisanie o teatrze. Dla cenionego literaturoznawcy, dramatopisarza, poety i prozaika omawianie poszczególnych spektakli jest okazją do tego, by powiedzieć również coś ważnego o naszej współczesnej kulturze, stanie cywilizacji czy sytuacji społecznej. Jednym z największych walorów tej książki jest język — czuć w nim oryginalny talent literacki Grabowskiego — jego teksty skrzą się od paradoksów i gier słownych, są znakomicie skomponowane, otwarcia i zakończenia nigdy nie są przypadkowe, czytelnik nawet przez chwilę nie traci wrażenia, że autor świetnie panuje nad formą. W rezultacie jego eseje, bo tak właśnie należałoby określić formę tych tekstów, stanowią po prostu kawał dobrej literatury. To niewątpliwie odrębny głos we współczesnym piśmiennictwie teatralnym. Jarosław Cymerman Bardzo lubię krytyki teatralne Artura Grabowskiego, dlatego że nie jest on kpiarzem, cynikiem, wazeliniarzem, postrachem, klaunem, modnisiem, wyrobnikiem, rezonerem, frustratem, złośliwcem, wyjadaczem, influencerem, selekcjonerem, lewakiem, prawakiem, centrystą, a nade wszystko nudziarzem. No to kim jest? Człowiekiem, który chodzi do teatru. Bezinteresownie, z miłości. A przy tym jeszcze myśli — na własny rachunek. Niebywała podzielność uwagi! Niebywała książka! Jarosław Jakubowski Za sprawą zebranych w tej książce tekstów dramatopisarz, dramaturg, badacz dzieł literackich i scenicznych wchodzi do teatru jako widz. To widz taki sam jak Ty — Drogi Czytelniku, Droga Czytelniczko — może tylko trochę bardziej skupiony, trochę bardziej krytyczny, trochę bardziej zdyscyplinowany w wyrażaniu własnych opinii. …interesował mnie ludzki świat, z którego teatr brał swoje kreacje nieuchronnie i na którego międzyludzkie gry mógł, choćby nieznacznie, wpłynąć. Teatr w świecie, a nie świat w teatrze, miał dla mnie moc pobudzania myślenia. Myślenia o sobie, o nas, o Polsce, o międzyludzkim kosmosie. Co tam jest do myślenia teatrem, czego bez teatru nie dałoby się pomyśleć? I nie dałoby się z tego stworzyć literatury… Ze wstępu Autora Artur Grabowski – poeta, dramatopisarz, prozaik, eseista, krytyk i twórca teatralny, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, kierownik Studium Literacko-Artystycznego na tej uczelni. Jako stypendysta fundacji Fulbrighta i Fundacji Kościuszkowskiej wykładał na uniwersytetach amerykańskich w Chicago, Seattle i Buffalo; w ramach stypendium Komisji Europejskiej spędził też kilka miesięcy w Indiach, gdzie wykładał na University of Delhi. Debiutował wierszami w środowisku „bruLionu”, wydał kilka tomów poetyckich, napisał kilka dramatów, jest autorem opowiadań i powieści w formie dziennika oraz esejów o literaturze, filozofii i teatrze, a także przekładów poezji z języków angielskiego i włoskiego