Podstawowym orężem artylerii niemieckiej w okresie II wojny światowej, była haubice: lekka 10,5 cm leFH 18L/28 kalibru 105 mm i ciężka 15 cm sFH 18L/29,5 kalibru 150 mm. Ten typ uzbrojenia był głównie używany do bezpośredniego wsparcia ogniowego piechoty w natarciu (przygotowanie artyleryjskie), choć mógł być także wykorzystany do innych celów np. w przypadku bezwzględnej konieczności nawet do walki z czołgami. Oczywiście artyleria haubiczna niszczyła też cele znajdujące się daleko za linią frontu.