W Życiu starożytnych posągów po raz pierwszy przedstawiono i wyjaśniono pewien fenomen kultur starożytnych - przypisywania posągom przejawów życia podobnych do ludzkich. Posągi były czczone: okadzane, namaszczane, poddawane ablucjom i przyozdabiane biżuterią. Niektóre miały poruszać się, łzawić, a nawet pocić. Wydawały dźwięki, mówiły, słyszały i widziały, czuły dotyk i leczyły. Brały udział zarówno w życiu codziennym, jak i w wydarzeniach nadzwyczajnych, w wojnach, w wyroczniach. Często masowo były niszczone i usuwane przez obcych najeźdźców.
Autor – wybitny znawca historii sztuki - udowadnia, że w żadnej innej epoce rola posągów nie była tak ważna dla ludzi, jak w epoce starożytnej. I nigdy później ich liczba nie była tak znaczna, by można było mówić o tłumach posągów, nie tyle towarzyszących życiu ludzi jako dekoracyjny entourage, ale w nim uczestniczących, niemal na równych zasadach. Już nigdy później dzieła sztuki nie zrobiły takiej kariery.