Życie laboratoryjne to efekt dwuletnich badań terenowych – obserwacji pracy neuroendokrynologów w laboratorium Rogera Guillemina w Instytucie Salka w Kalifornii. Autorzy, omawiając mechanizmy negocjowania i ustalania faktów naukowych, zerwali z tradycyjną teoriocentryczną i pozytywistyczną filozofią nauki na rzecz podejścia antropologicznego i konstruktywistycznego. Tym samym przyczynili się do rozwoju nowej gałęzi nauk społecznych, określanej w literaturze jako druga fala studiów nad nauką i techniką.

Latour i Woolgar starają się wniknąć do środka nauki i przedstawić ją jako działalność ludzką (a nie quasi-boską), naukowców zaś – jako zwyczajnych ludzi; w miejsce ezoteryki genialnych (bezcielesnych!) umysłów wymyślających nowe idee pokazuje się tu realny wymiar pracy ludzi – na ogół oddanych swoim badaniom, niezwykle inteligentnych, ambitnych, ale jednak rozwiązujących bardzo wiele praktycznych problemów, których łączny rezultat daje dopiero postęp naukowy.

Krzysztof Abriszewski, Rafał Wiśniewski