Zwierzęta domowe w języku i kulturze. Studium etnolingwistyczne

Monografia otwiera przed czytelnikiem kilka perspektyw, dzięki temu, że autorka sięgnęła po różnoraki materiał. Mamy tu przykłady ze współczesnej polszczyzny ogólnej, polszczyzny historycznej, a także gwar i socjolektów. Uwzględnienie tak różnorodnego materiału i wpisanie go w trzy porządki (potoczny, mitologiczny i religijny) pozwoliło autorce na zrekonstruowanie pełnego językowego obrazu zwierząt domowych. Zastosowanie definicji kognitywnej wypracowanej przez lubelską szkołę etnolingwistyczną Profesora Jerzego Bartmińskiego i Profesor Stanisławy Niebrzegowskiej-Bartmińskiej (do szkoły tej należy autorka monografii) sprawia, że w „Zwierzętach domowych w języku i kulturze” mamy do czynienia z prawdziwą ścisłością i szczegółowością naukową (sposób prowadzenia narracji sprawia, że właściwie nie potrzeba żadnych uzupełnień). Olga Kielak przygotowała monografię, którą świetnie się czyta i która z pewnością znajdzie odbiorców także poza językoznawcami. Odpowiada za to, po pierwsze, bardzo komunikatywny, przyjemny styl, pozbawiony naukowej koturnowości, a po drugie, w książce (która liczy 10 rozdziałów) wyraźnie zaznaczyła się nić narracyjna, która prowadzi czytelnika i zachęca do dalszej lektury.Monografia otwiera przed czytelnikiem kilka perspektyw, dzięki temu, że autorka sięgnęła po różnoraki materiał. Mamy tu przykłady ze współczesnej polszczyzny ogólnej, polszczyzny historycznej, a także gwar i socjolektów. Uwzględnienie tak różnorodnego materiału i wpisanie go w trzy porządki (potoczny, mitologiczny i religijny) pozwoliło autorce na zrekonstruowanie pełnego językowego obrazu zwierząt domowych. Zastosowanie definicji kognitywnej wypracowanej przez lubelską szkołę etnolingwistyczną Profesora Jerzego Bartmińskiego i Profesor Stanisławy Niebrzegowskiej-Bartmińskiej (do szkoły tej należy autorka monografii) sprawia, że w „Zwierzętach domowych w języku i kulturze” mamy do czynienia z prawdziwą ścisłością i szczegółowością naukową (sposób prowadzenia narracji sprawia, że właściwie nie potrzeba żadnych uzupełnień). Olga Kielak przygotowała monografię, którą świetnie się czyta i która z pewnością znajdzie odbiorców także poza językoznawcami. Odpowiada za to, po pierwsze, bardzo komunikatywny, przyjemny styl, pozbawiony naukowej koturnowości, a po drugie, w książce (która liczy 10 rozdziałów) wyraźnie zaznaczyła się nić narracyjna, która prowadzi czytelnika i zachęca do dalszej lektury.

Z recenzji wydawniczej dr hab. Macieja Raka, prof UJ