Zbyt głośna historyczność opisuje poszukiwania użytecznej przeszłości prowadzone przez mieszkańców postsocjalistycznej Azji Wewnętrznej. Autor, traktując historię jako politykę skierowaną ku przeszłości, analizuje jej użycia na poziomie państwa, społeczności lokalnej i na poziomie rodzinnym. Wiele uwagi zostało poświęcone praktycznym formom funkcjonowania przeszłości wykraczającym poza tradycyjną historiografię i politykę historyczną, a także poza instytucje ją reprodukujące: szkoły, muzea, uniwersytety. Bogaty materiał etnograficzny odsłonił oddolne i pozatekstualne praktyki związane z wizualnym, cielesnym, materialnym i rytualnym wymiarem użytkowania przeszłości. Czytelnik może zatem dowiedzieć się, dlaczego syberyjscy buddyści widzą w Putinie kobietę, po co ałtajscy szamani walczą z archeologami, a duchy ofiar komunizmu w Mongolii domagają się upamiętnienia. Antropologiczna perspektywa wykorzystana w książce do wyjaśnienia procesów społecznych zachodzących na Syberii, w Mongolii czy na chińskich peryferiach, może także zostać wykorzystana do zrozumienia rzeczywistości otaczającej czytelnika.