"Po 1294 r., gdy Oleśnica stała się granicznym miastem księstwa głogowskiego, rozpoczęto w nim prace zwiększające jego obronność i rangę także poprzez sukcesywną zamianę budowli drewnianych na ceglane. Najprawdopodobniej pierwszą budowlą ceglaną była wieża [...] o wysokości nie większej niż 15-20 m i trzech sklepionych kondygnacjach (z czego jedna podziemna) i może jednej niesklepionej [...]
Prawdopodobnie równolegle z budową wieży lub później zaczęto budować kamienny dom mieszkalny (kamienicę). Sprzyjało temu może istnienie cegielni i budowniczych, wykonujących pracę przy wieży, a może przy pobliskim kościele św. Jana [...] Po raz pierwszy o oleśnickim zamku napisano w 1292 r., gdy w nim (in Olesnicz castro nostro) książę wrocławski Henryk Brzuchaty rozstrzygał spór toczący się między kanonikami regularnymi św. Augustyna z wrocławskiego Piasku a rycerzem z Rakowa o prawo do prowadzenia karczmy w Rakowie" (M. Nienałtowski "Zamek książęcy w Oleśnicy....")