Książka poświęcona Pracowni Rzeźby prof. Tadeusza Breyera w latach 1923–1939 wypełnia istotną lukę w badaniach nad rzeźbą polską w dwudziestoleciu międzywojennym. Stanowi też uzupełnienie historii Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w nieprzebadanym dotychczas obszarze. Autorka opisuje fenomen pracowni prowadzonej całe lata przez jednego człowieka, wychowawcę kilku pokoleń często niesłusznie zapomnianych polskich rzeźbiarzy i rzeźbiarek, których było tu wyjątkowo dużo (ok. 27%), a wśród nich tak utalentowane jak Julia Keilowa i Ludwika Nitschowa. Na podstawie zachowanych dokumentów, wycinków prasowych i zdjęć archiwalnych został odtworzony program pracowni i realizowane w niej zadania oraz udział uczniów i uczennic prof. Breyera w wystawach krajowych i zagranicznych, a także ich rolę w grupie Kapitol. Dotarcie do rodzin artystów pozwoliło na zebranie unikalnej dokumentacji, wiele zamieszczonych w książce fotografii dzieł publikowanych jest po raz pierwszy. Publikacja zawiera listy studentów i studentek z poszczególnych lat oraz katalog ich przedwojennych prac. Jest też opowieścią o niezwykłych losach ludzi, którzy studiowali rzeźbę w warszawskiej uczelni.
Książka uzyskała patronat honorowy bpa Michała Janochy, przewodniczącego Rady ds. Kultury i Ochrony Dziedzictwa Kulturowego Komisji Episkopatu Polski, Centrum Rzeźby Polskiej, Instytutu Sztuki PAN, Narodowego Instytutu Polskiego Dziedzictwa Kulturowego za Granicą POLONIKA, Zespołu ds. Warszawskich Historycznych Pracowni Historycznych, Okręgu Warszawskiego ZPAP.
Druk sfinansowany częściowo dzięki wsparciu Mennicy Polskiej SA.