O kulturalnych i literackich kontaktach polsko-włoskich pisano już wiele, głównie o tym, co Italii zawdzięczamy, ale i o naszym skromnym wkładzie – zwłaszcza w średniowieczu i w renesansie – w kulturę Półwyspu. Nie można wyobrazić sobie wielowiekowego procesu kształtowania się polskiej tożsamości kulturowej bez owych kontaktów. O gęstości powiązań i sieci relacji niech świadczy najlepiej ukoronowanie pracy badawczej Tadeusza Ulewicza, dzieło którego nie sposób przecenić, a którego kontynuacja poza próg XVII stulecia, postulowana przez Autora, musiałaby mieć za twórcę chyba samego Profesora, bo gdzież szukać obecnie takiej wiedzy, erudycji, bystrości w kojarzeniu faktów dotyczących zagadnień składających się na Iter Romano-Italicum Polonorum?