Autor książki śledzi, jak ewoluowała edytorska praktyka, umiejętności i poglądy Józefa Ignacego Kraszewskiego. Oprócz zagadnień z teorii edytorstwa i tekstologii, omawia również wiedzę z zakresu historii historiografii, historii czasopiśmiennictwa i księgoznawstwa. Analizuje też największe osiągnięcia redakcyjne pisarza, m.in. historię miasta Wilna, edycje pism Kazimierza Brodzińskiego i dramatów Williama Szekspira. Stara się scalić rozproszone wizerunki Kraszewskiego-pisarza, historyka, dziennikarza, działacza polityczno-społecznego. Rekonstruuje przyjętą przez Kraszewskiego strategię metaedytorską. Punktem docelowym jest przedstawienie dróg powstawania polskiej konwencji wydawniczej w XIX wieku i doniosły w tym udział Kraszewskiego.