Jerzy Mościcki w XI tomie wierszy pt. "Wspomnienia" po raz kolejny odsłania bolesną historię swojego życia. Utwory z tego zbioru nasycone są ogromnym smutkiem, bolesną tęsknotą za żoną Krysią i synem oraz żalem do losu, życia i Boga. Autor wielokrotnie zadaje pytania o przyczynę przeciwności, które wciąż stają na jego drodze, bezsilności, która towarzyszy na każdym kroku, a tylko noce i sen dają ukojenie. Jednak wydaje się, że te pytania już na zawsze pozostaną bez odpowiedzi…
Ugaś me serce bólem rozpalone
daj pokój duszy ciału ukojenie
przemyj nadzieją oczy rozpalone
daj siłę by iść dalej i pokonać cierpienie
by iść po Twych śladach kiedy kroczyłeś
po ziemskim padole dla naszego zbawienia
odkrywać dobro które czyniłeś
i tworzyć wiersze pełne uwielbienia
przywróć wiarę jaką utraciłem
w żałości po stracie tych których kochałem
daj zapomnienie cierpieniom które przeżyłem
pozwól uwierzyć że jeszcze życia nie przegrałem