Magia goecka posiada złą prasę od czasów świetności miejskiej inteligencji świata klasycznego aż po dzień dzisiejszy.
We "Wróżbiarstwie goeckim" Jake Stratton-Kent omawia historię dywinacji oraz przedstawia praktyczne wskazówki dotyczące konkretnych metod wróżbiarskich, takich jak wróżenie przy pomocy astragali, wahadła czy hydromancji. Każda z prezentowanych praktyk postuluje pośrednictwo konkretnego ducha lub grupy duchów, związanych ze specyficzną naturą danej magicznej operacji.