Marszałek Rzeszy Hermann Göring, as myśliwski w I wojnie światowej, ostatni dowódca słynnej eskadry „Czerwonego Barona”, uczestnik prawicowego puczu monachijskiego w 1923 r. Po dojściu nazistów do władzy w 1933 roku błyskawicznie stał się „osobą nr Dwa” w Trzeciej Rzeszy. Szybko skumulował w swoim ręku olbrzymią władzę piastując rozliczne stanowiska. Jako naczelny dowódca Luftwaffe zbudował w ciągu kilku lat potężną flotę powietrzną oraz przemysł lotniczy. Póżniej zaniedbał własne dzieło i nie umiał obronić Niemiec od ciosów alianckich bombardowań lotniczych. Tryskający energią, inteligentny, obyty światowiec i koneser sztuki przemienił się w zniewieściałego, infantylnego sybarytę, nieradzącego sobie z zamiłowaniem do zbytku i nałogiem morfinizmu. Fizyczny i intelektualny kryzys przełamał w sobie dopiero po uwięzieniu i podczas procesu w Norymberdze. Należał do twórców imperium zła, powołał do życia Gestapo i system permanentnej inwigilacji społeczeństwa, z drugiej zaś strony starał się ze wszystkich sił powstrzymać wybuch wojny w Europie. Jako zapalony myśliwy wprowadził w Niemczech pierwsze nowoczesne prawo łowieckie oraz humanitarne ustawodawstwo chroniące przyrodę. Do końca III Rzeszy cieszył się olbrzymią popularnością wśród większości Niemców, którzy wybaczali mu liczne słabostki.