Wisława Szymborska nie lubi wścibstwa, nawet zaświatowego. Nigdy nie chciała mieć "biografii zewnętrznej", zawsze uważała, że wszystko, co ma do powiedzenia o sobie, jest w jej wierszach. Układany z okruchów, anegdotek, obrazków życiorys stawał się coraz bogatszy, coraz więcej było faktów, wydarzeń, a nawet dat. Jej pamięć nie jest linearna, wydobywa z przeszłości jakiś pojedynczy obraz, niewielki detal, drobny szczegół. Nie "opowiedziała nam całego swojego życia". Ze swojej "biografii wewnętrznej" pokazała tylko tyle, ile chciała. Czasem powtarzała: "Moja pamięć szybko wyrzuca takie rzeczy" albo "O tym, to już po mojej śmierci".