Świat wokół i ludzie towarzyszący mu na co dzień dostarczają Jackowi Dalkiewiczowi tematów do wierszy, z których układa się kronika życia codziennego. W jego poezji jest miejsce na rozważania nad siłą przyjaźni i miłości, zachwyt nad pięknem przyrody, religijną refleksję, podziękowanie dla ludzi dla niego ważnych, ale też literackie portrety znajomych. To zapis intensywnego przeżywania rzeczywistości, poszukiwania swojego miejsca w życiu i odkrywania prawdy o sobie i innych.
Powstające na przestrzeni wielu lat wiersze złożyły się na tomik ze szczególną intencją. Autor chciał w ten sposób wyrazić wdzięczność, szacunek i miłość swoim Rodzicom, którzy są pierwszymi adresatami tej książki. Nieprzypadkowo pierwsze strofy zbioru poświęcone są właśnie Teresie i Tadeuszowi, Mamie i Tacie Jacka. Daje się w tych wersach odczuć ów szczególny rodzaj wzruszenia, który towarzyszy każdej próbie wypowiedzenia swoich uczuć w taki sposób, by nie uronić ani kropli z ich intensywności.

Chociaż moje utwory są proste, rytmiczne, to jednak posiadają głębię… Głębię ludzkiego życia. Myślę, że w tych wierszach każdy z nas znajdzie coś z siebie samego, z tajników swojej duszy. Że odkryje realne i żywe uczucia, swoje przeżycia, które były, są lub będą tworzyć lustrzane odbicia ludzkich serc. Jest w tych wierszach „magia żywego pisma" – promieni uczuć każdego z nas. Pisząc je dla siebie, pisałem zarazem dla drugich, czując, że jest w nich wystarczająca siła przebicia, by dotrzeć do wnętrza ludzkich serc.
Jacek Dalkiewicz