Książka Weroniki Kosteckiej i Macieja Skowery jest taką propozycją lektury, która ma charakter bardziej pytań niż odpowiedzi, bardziej refleksji niż zamkniętych, niepodważalnych konstatacji i wniosków. Autorzy sięgają zarówno do utworów ikonicznych, będących znakami kultury, poddawanych wielokrotnym, niekiedy wzajemnie wykluczającym się interpretacjom (Leśmian, Korczak, Ende, Rowling), jak i do tytułów zapomnianych, niedostrzeżonych i niesłusznie pominiętych (jak seria Johna Bellairsa i Brada Stricklanda o Luisie Barnavelcie) lub w ogóle nieznanych polskiemu czytelnikowi (jak nietłumaczony utwór Faulknera, jedyny tekst tego pisarza adresowany do odbiorcy dziecięcego). [...] To eseistyczne, erudycyjne, napisane z zaraźliwą fascynacją studia, układające się, niczym puzzle, w obraz, którego panoramę nosiliśmy w indywidualnej i zbiorowej wyobraźni, ale który zyskuje w szczegółach i zbliżeniach.
Prof. Grzegorz Leszczyński
Uniwersytet Warszawski