UNESCO Polskie dziedzictwo

16 listopada 1945 r. w Londynie przedstawiciele 37 państw (w tym Polski) powołali do życia UNESCO (United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization), czyli Organizację Narodów Zjednoczonych do spraw Oświaty, Nauki i Kultury. Dziś organizacja zrzesza 193 państwa członkowskie oraz 7 państw stowarzyszonych. W 1976 r. zainaugurowano program Światowego Dziedzictwa UNESCO, którego efektem jest Lista Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO.
Na Liście UNESCO mogą zostać umieszczone dobra kulturalne, a więc m.in. dzieła architektury
rzeźby i malarstwa, budowle o charakterze archeologicznym, jaskinie mające wyjątkową,
powszechną wartość z punktu widzenia historii, sztuki lub nauki oraz miejsca zabytkowe, czyli wspólne dzieła człowieka i przyrody. Każde musi mieć wyjątkową wartość uniwersalną, uznaną w oparciu o jedno ze ściśle określonych kryteriów. Jest ich w sumie dziesięć – sześć dla zabytków kulturowych i cztery dla zabytków przyrodniczych.
Obecnie na Liście Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO widnieje 1121 obiektów w 167 krajach (stan na rok 2019), w tym 869 obiektów dziedzictwa kulturowego, 213 przyrodniczego i 39 mieszanych. Wśród nich znajduje się 16 polskich zabytków (w tym dwa transgraniczne). To właśnie obiektom z Polski poświęcono karty tej książki, opisując ich wygląd i historię oraz ilustrując wspaniałymi fotografiami.