W dotychczasowych opracowaniach geograficzne aspekty szkolnictwa wyższego międzywojennej Polski były pomijane, bądź traktowane marginalnie. Niniejsza monografia jest próbą wypełnienia tej luki. Jej głównym celem jest wyjaśnienie rozwoju oraz funkcjonowania szkolnictwa wyższego II Rzeczypospolitej z wykorzystaniem teorii nauk społecznych i humanistycznych (przede wszystkim geografii, socjologii i historii) oraz typowych dla współczesnej geografii metod badawczych. W książce zanalizowano m.in. rozwój systemu szkolnictwa wyższego oraz zmiany jego struktury przestrzennej, migracje studentów oraz kadry naukowo-dydaktycznej, potencjał kadrowy oraz zmiany prestiżu uczelni i ośrodków szkolnictwa wyższego, jak i regionalne uwarunkowania scholaryzacji na poziomie wyższym. Podstawą przedstawianych w monografii wyników badań jest obszerny materiał empiryczny, który został przeanalizowany m.in. z wykorzystaniem rozmaitych metod ilościowych. Umożliwiło to sformułowanie uogólniających wniosków dotyczących prawidłowości samoorganizacji systemu polskiego szkolnictwa w okresie międzywojennym, jak i wpływu na nie struktur długiego trwania.