Poezja nie odwraca się od świata, jest bardzo blisko-czule, uważnie, ironicznie, a czasem sarkastycznie, z dystansem, z pasją, bez efekciarskiej przesady i bez niepotrzebnych złudzeń. Dlatego ta książka. Dlatego ta książka jest o wierszach, z których każdy interpretuje jako szukanie własnego, cudzego oraz wspólnego głosu – jako przejaw niepodległej wrażliwości. Pisanie o poezji, pozostając w kulturalnej i profesjonalnej niszy,
pozwala zadawać najważniejsze pytania, dotyczące zarówno egzystencji jednostki, jak i zbiorowości. Uważnie przeczytany wiersz pozwala lepiej niż przed jego lekturą rozumieć siebie, innych, język, którym posługujemy się na co dzień (nie wiedząc, że mówimy poezją), pozostałe teksty kultury (od reklamy, przez homilię i przemówienie polityczne, po film i grę komputerową).