W książce Autorka poszukuje stałych i jednoznacznie określonych normatywnych drogowskazów, które pomogłyby rozstrzygnąć dylemat prawa pacjenta do prawdy i jego dobra: Gdzie leży granica między prawdą a dobrem chorego? To pytanie wymaga przełożenia ogólnie sformułowanego terminu "prawdy" na bardziej precyzyjne jego określenie w postaci moralnej kategorii "pradwomówności" i jej praktycznych zastosowań. Tu jednak medycyna wykracza poza granice swoich naukowych kompetencji i skazana jest na interdyscyplinarną współpracę z etyką jako filozofią moralności.
Etyka jest dyscypliną metodologicznie światopoglądowo uwarunkowaną, co implikuje różnorodność i odmienność rozwiązań praktycznych. W polskiej literaturze etyczno-medycznej w odniesieniu do kwestii informowania pacjenta w stanach terminalnych najbardziej rozpowszechnioną jest teoria medycznej "etyki czterech zasad: szacunku dla autonomii osoby ludzkiej, niekrzywdzenia, dobroczynności i sprawiedliwości". Zasady te, rozpatrywane same w sobie, oczywiście nie budzą żadnych zastrzeżeń. Dr Pawlik, poddając tę teorię krytycznej refleksji wykazuje jednak, że oparta na materialistycznych przesłankach relatywistycznie zorientowanej etyki medycznej okazuje się ona być niezdolna do jednoznacznych rozstrzygnięć. Relatywistycznej etyce "czterech zasad" Autorka przeciwstawia stanowisko etyki chrześcijańskiej.