Monografia zawiera analizę sposobów jednostronnej rezygnacji z zobowiązań umownych w prawie polskim. Jej wynikiem jest zdefiniowanie wszystkich sposobów jednostronnej rezygnacji z zobowiązań umownych i wyznaczenie zakresu ich zastosowania. Szczególnej analizie poddane zostały uprawnienia do wypowiedzenia i odstąpienia, ze względu na szeroki zakres regulacji tych uprawnień, oraz wciąż występujący w prawodawstwie, w doktrynie i orzecznictwie brak konsekwencji terminologicznej dotyczącej tych właśnie uprawnień. Różnorodne funkcje pełnione zarówno przez uprawnienie do wypowiedzenia, jak też uprawnienie do odstąpienia w istotny sposób wpłynęły na przedstawiony w monografii de lege lata zakres zastosowania obu uprawnień.

Powyższej analizie towarzyszy krytyka istniejącego stanu prawnego. Dotyczy ona w szczególności obowiązującej regulacji prawnej odnoszącej się do wypowiedzenia i odstąpienia, jako sankcji za naruszenie zobowiązań umownych. Wnioski z niej wynikające skierowane są na zasadniczą zmianę w polskim prawie cywilnym systemu regulacji prawnej sposobów jednostronnej rezygnacji z zobowiązań umownych, w szczególności w zakresie tych uprawnień, które powstają jako sankcja za naruszenie zobowiązań umownych.