Książka jest odkrywczym spojrzeniem na herbarze polskie jako na dzieła literackie, w których zgodnie z zasadami kultury staropolskiej istnieje współzależność słowa i obrazu. Autorka omawia relacje pomiędzy tymi dwoma wypowiedziami artystycznymi. Wnioski prowadzą do uświadomienia potrzeby traktowania tego typu dzieł nie tylko jako jedynie przekazu historycznego dotyczącego genealogii, lecz jako specjalnego rodzaju, gatunku dzieła literackiego.