Słownik polskiej krytyki literackiej 1764-1918 Pojęcia – terminy – zjawiska – przekroje, t. 1–2 + indeksy

Krytyka literacka stanowi rozległy i różnorodny obszar kultury polskiej, często jednak marginalizowany w badaniach historyczno- i teoretycznoliterackich. Słownik polskiej krytyki literackiej 1764–1918 pozwala wypełnić tę lukę, odtwarzając na podstawie dokumentów historycznych (traktaty estetyczne, poetyki, syntezy, recenzje, szkice krytyczne, polemiki, felietony, listy itd.) stan społecznej świadomości w zakresie wiedzy teoretyczno- oraz historycznoliterackiej (gust, smak, podziały genologiczne, stosunek do wzorów antycznych i klasycznych, status nowych gatunków, np. powieści, wyznaczniki prądowe) oraz – przede wszystkim – krytycznoliterackiej, odnoszącej się do kryteriów oceny dzieła i podstawowych narzędzi jego opisu oraz interpretacji (bohater, autor, czytelnik, pejzaż, styl, kompozycja, dydaktyzm, sztuka dla sztuki itd.). W swoich założeniach Słownik jest nie tylko zmierzającą ku dyskursowi encyklopedycznemu rekonstrukcją znaczeń i funkcji polskiej krytyki literackiej, ale też propozycją badawczą, która wskazuje wątki wymagające przewartościowań i reinterpretacji, ma w pewnym stopniu charakter otwarty na dalsze badania i dopowiedzenia.

Zamieszczone w słowniku artykuły mają charakter autorski. Każde hasło zostało zaopatrzone w zastępujące przypisy informacje o dacie publikacji pierwodruku danego źródła oraz ułożony w porządku chronologicznym wykaz źródeł i opracowań, ułatwiający dalsze samodzielne wędrówki meandrami krytyki literackiej tego okresu. Publikację zamyka bibliografia załącznikowa zestawiająca współczesne opracowania naukowe poświęcone krytyce literackiej lat 1764–1918 oraz spis wszystkich autorów Słownika wraz z afiliacjami. Indeks tytułów i nazwisk, zamieszczono w osobnym, dołączonym do Słownika tomie.