Fenomen dzieci, które nie mówią, a więc nie wykazują jednej z podstawowych aktywności życiowych człowieka, interesuje badaczy od dawna. […] Można by sądzić, że ogromny postęp naukowy, jaki miał miejsce w ostatnich latach, przyczynił się do lepszego poznania przyczyn, a zarazem do odkrycia sposobów terapii, czy nawet zapobiegania temu przykremu – zarówno w przebiegu, jak i w swych następstwach – zjawisku. Niestety, mimo wielu badań prowadzonych przez przedstawicieli nauk językoznawczych, psychologicznych czy medycznych, do tej pory nie udało się ustalić jednoznacznie przyczyn i mechanizmów leżących u podłoża dysfunkcji określanej jako specyficzne zaburzenie językowe (specific language impairment – SLI). […] Na skutek ograniczeń kompetencji językowej większość osób dotkniętych tym zaburzeniem nigdy nie osiąga biegłości w posługiwaniu się językiem, przynajmniej w pewnych jego aspektach.
Badania dotyczące funkcjonowania komunikacyjnego dzieci ze specyficznym zaburzeniem językowym mogą nie tylko przyczynić się do znalezienia mechanizmów odpowiedzialnych za rozwojowe zaburzenia w nabywaniu kompetencji i sprawności związanych z porozumiewaniem się, ale także przyczynić się do lepszego zrozumienia procesów związanych z nabywaniem języka w ontogenezie.