Klasyczny zbiór esejów z zakresu historii idei, w których Kant, czołowy przedstawiciel filozofii osiemnastowiecznej, zostaje skonfrontowany z dwoma innymi, na pozór całkiem odmiennymi twórcami kultury europejskiej – Goethem i Rousseau. Pod warstwą powierzchownych różnic udaje się autorowi ukazać głębokie wewnętrzne pokrewieństwo owych trzech myślicieli. Ta oryginalna perspektywa ujawnia nowe, niedostrzegane dotąd aspekty historii idei okresu oświecenia oraz niemieckiej klasyki literackiej.