Oba utwory mają charakter popisowy i mają niezaprzeczalne walory artystyczne. Romance G-dur (6/8, Andante molto cantabile) swoim lirycznym charakterem i rozlewną melodyką jednoznacznie wskazuje na wokalne, pieśniowe pierwowzory tego gatunku, czego dowodem jest także odwołanie się przez kompozytora do wzorca formy trzyczęściowej typu repryzowego. Z kantylenową śpiewnością Romansu kontrastuje następujący po nim, żywiołowy Danse fantastique, wymagający od wykonawcy dużej sprawności technicznej i iście wirtuozowskiej kondycji. Utrzymany zasadniczo w tonacji H-dur (2/4, Vivace), pod względem formalnym zbliżony jest do ronda. Powtarzający się tutaj refren, który uznać można za żartobliwą aluzją do operetkowego galopa czy nawet kankana, podlega w trakcie przebiegu utworu wariacyjnym modyfikacjom, a jego melodia odzywa się zarówno w partii skrzypiec, jak i fortepianu. Pośród kupletów uwagę zwraca z kolei epizod liryczny (h-moll, un poco pi sostenuto), który po przyspieszeniu tempa (powrót Tempo I) nasuwać może skojarzenia z muzyką cygańską.