Monografia zawiera odważną, bezkompromisową ocenę stanu polskiej myśli resocjalizacyjnej, która koncentruje się na tym, czego w więzieniu, szerzej w resocjalizacji, osiągnąć nie można. Pokazuje jej płytkość i schematyzm. Ma ona zatem uaktualnić tę myśl o nowe idee, sprowokować do dyskusji nad wątłością nauki uniwersyteckiej.

W książce zawarto analizę problemów pracy penitencjarnej z różnymi kategoriami przestępców, zwrócono uwagę na znaczenie dobrych praktyk penitencjarnych. Ich rozwijanie jest obecnie ważniejsze od wymyślania nowych, coraz bardziej abstrakcyjnych koncepcji resocjalizowania. Monografia pokazuje, co można osiągnąć, stara się udowodnić, że w takim kierunku należy rozwijać uniwersytecką naukę penitencjarną.