Tytułowa „przyszłość Witkacego” kryje w zamyśle różne aspekty znaczeniowe. Odnosi się do procesu recepcji tej oryginalnej twórczości w czasach współczesnych, a więc w spełnionej już przyszłości Witkacego. Sygnalizuje jednocześnie problem jego obecności w świadomości następnych pokoleń. Poza perspektywą Witkacjańskiej przyszłości tak sformułowany temat debaty może prowokować do pytań o naszą teraźniejszość. Czy rzeczywiście żyjemy w przyszłości Witkacego? Czy nasza epoka, określana jako posthistoryczna, jest w myśl wizji Witkacego czasem spełnionej utopii, czy czasem apokalipsy? Co zyskała ludzkość za cenę zapowiadanego w Niemytych duszach „końca religii”, „samobójstwa filozofii” i „upadku sztuki” – o ile zgodzimy się, iż taki proces rzeczywiście nastąpił? Jakie ma on znaczenie dla nas? Jak zmieniała się perspektywa widzenia przemian w kulturze, sztuce i filozofii od narodzin nowoczesności aż do jej dojrzałej postaci? Jaki jest stosunek ludzi dziś żyjących do tradycji, do narodowych powinności i społecznych przeobrażeń, do twórczego powołania i odpowiedzialności artysty w porównaniu z tym, co nurtowało Witkacego?