Książka opowiada o życiu malarzy określanych wspólnym mianem impresjonistów. Jej akcja koncentruje się na okresie dwudziestu sześciu lat, od ich pierwszego spotkania do przełomowego momentu w 1886 roku, kiedy pokazali swoje prace w Nowym Jorku. To burzliwe lata, czas upadku cesarstwa, powstania Drugiej Republiki, ale też okres buntu przeciwko gustom narzucanym przez Salon – najważniejszą wystawę we Francji tamtej epoki. Dzisiaj ich nazwiska są powszechnie znane, a obrazy osiągają astronomiczne ceny, ale wtedy często brakowało im pieniędzy na życie, musieli zabiegać o przychylność mecenasów sztuki, a świat drwił z nich i nazywał wywrotowcami. Cézanne, Degas, Manet, Monet, Pissarro, Sisley – to najsławniejsi z nich, ale byli też inni, jak Caillebotte, Cassatt, Morisot. Dzieliło ich prawie wszystko – pochodzenie, temperamenty, poglądy polityczne, cele życiowe – ale silniejsze było oddanie sztuce. Wspierali się i zwalczali, kłócili i godzili, zawsze jednak łączyli siły, żeby zaistnieć jako artyści. Ich historia jest pasjonującą kroniką Francji końca XIX wieku.