Choroba w powszechnym odczuciu sprzeciwia się naturalnej woli życia, dla ludzi wierzących staje się jednak wezwaniem do odczytania owej, przytłaczającej nieraz, rzeczywistości w innej perspektywie, która można by nazwać perspektywa wiary. Trudno bowiem, gdy nadejdzie chwila próby, w sposób konstruktywny spojrzeć na rolę cierpienia. Niełatwo znaleźć sens i wartość lęku, niepokoju, bólu fizycznego i psychicznego związanego ze śmiertelną naturą człowieka. A w końcu, gdzie szukać usprawiedliwienia dla zmierzchu starości i dla śmierci, która mimo rozwoju nauki pozostaje nieuniknionym, ostatecznym kresem ziemskiego życia?
Kościół poleca chorych cierpiącemu i uwielbionemu Bogu, aby ich podźwignął i zbawił. Czyni to przez sakrament namaszczenia chorych i modlitwę kapłana, zachęcając jednocześnie, aby łącząc się dobrowolnie z męką i śmiercią Chrystusa przyczyniali się do pomnażania dobra potrzebnego Ludowi Bożemu.