Prawo do ochrony zdrowia Konstytucyjny priorytet czy źródło dylematów w ochronie zdrowia?

Pojęcie prawa do ochrony zdrowia nierozerwalnie łączy się z systemowym ujęciem tej kwestii i uznaniem, że jego realizacja zależy od tego, jak władza wywiąże się z powinności wynikających z rozumienia jej współczesnej roli, wykraczającej daleko poza tradycyjnie pojmowane funkcje państwa. Prawo to w drugiej połowie XX wieku zostało wprowadzone nie tylko do regulacji prawa krajowego jako potwierdzona konstytucyjnie zasada, następnie rozwijana w aktach ustawowych określających warunki jego stosowania i realizacji roszczeń. Znajduje ono swoje potwierdzenie także w prawie międzynarodowym publicznym, w deklaracjach, traktatach i konwencjach międzynarodowych, w prawie europejskim i wspólnotowym. Pomimo tak szerokiego formalnego umocowania jego rozumienie, zakres, instrumentarium ochrony, szczególnie w zmieniających się warunkach społecznych, demograficznych, ekonomicznych, a także w obliczu rozwoju medycyny i technologii tej dyscypliny, wciąż nastręcza trudności. Problemy, takie jak równy dostęp do świadczeń zdrowotnych, konstytucyjność wprowadzanych zmian, zwłaszcza w sferze finansowania, prywatyzacji sektora i swobody wyborów dokonywanych przez pacjentów, nadal budzą kontrowersje i spory. W książce podjęto próbę odpowiedzi na jedynie niektóre z istotnych w tym kontekście pytań, począwszy od analizy tak ważnego w polskich realiach wątku konstytucyjności zmian legislacyjnych w sektorze ochrony zdrowia i decydującego w tym zakresie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, a na wpływie podjętych w tym zakresie decyzji instytucji wspólnotowych na rozwiązania krajowe skończywszy. Opracowanie wpisuje się w wielodyscyplinarną dyskusję nad aktualnym rozumieniem prawa do ochrony zdrowia.