Esej poświęcony Apocalypsis cum figuris, ostatniemu przedstawieniu Jerzego Grotowskiego przed jego "wyjściem z teatru" został powszechnie uznany za najdoskonalszy opis tego słynnego dzieła. W znacznym stopniu wyznaczył nowy kierunek interpretowania prac teatralnych Grotowskiego, był także przełomem w myśleniu samego Puzyny, wyzbywającego się w olśniewającej formie swojego dotychczasowego sceptycyzmu.