Problematyka powództwa prokuratora w sprawach niemajątkowych z zakresu prawa rodzinnego nie była dotychczas przedmiotem monograficznego opracowania. Pojawiała się ona zwykle jako fragment opracowań dotyczących udziału prokuratora w postępowaniu cywilnym, co powodowało ujęcie tytułowego zagadnienia w sposób bardzo ogólny.

Celem niniejszej monografii jest możliwie wszechstronne rozważenie instytucji powództwa prokuratora w sprawach niemajątkowych z zakresu prawa rodzinnego, w ujęciu zarówno teoretycznym, jak również z uwzględnieniem stosowanej przez prokuratorów praktyki, ustalonej przy zastosowaniu empirycznej metody badawczej.

Podstawę prawną rozważanej instytucji stanowią przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego w powiązaniu z przepisem art. 7 Kodeksu postępowania cywilnego, stanowiącym w obowiązującym modelu zasadnicze rozwiązanie w przedmiocie udziału prokuratora w procesie cywilnym. Wskazane przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego stanowią podstawę materialnoprawnej legitymacji prokuratora w zakresie następujących powództw: o unieważnienie małżeństwa oraz ustalenie jego istnienia lub nieistnienia (art. 22 KRO), o ustalenie i zaprzeczenie macierzyństwa (art. 6116 KRO), o ustalenie i zaprzeczenie ojcostwa oraz o ustalenie bezskuteczności uznania ojcostwa (art. 86 KRO), jak również o rozwiązanie przysposobienia (art. 127 KRO). Każde z wymienionych powództw jest przedmiotem rozważań w niniejszej monografii.

Analiza tytułowego zagadnienia nie ogranicza się do aspektu teoretycznego, ale obejmuje także aspekt empiryczny w postaci prezentacji wyników badań własnych. Na potrzeby przedmiotowej monografii przeprowadzono badania – archiwalne (metoda historycznoprawna) oraz socjologiczne (metoda empiryczna).

Celem tych badań było poznanie praktyki dotyczącej stosowania przez prokuratorów wskazanych unormowań Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego oraz Kodeksu postępowania cywilnego, a także poznanie opinii oraz poglądów prokuratorów w przedmiocie ewentualnej zmiany obowiązującego modelu udziału prokuratora w procesie cywilnym. W tym celu posłużono się metodą tzw. indywidualnego wywiadu pogłębionego (Indiwidual in-depht interview – IDI).