Posługiwanie się językiem łowieckim, głęboko zakorzenionym w polskiej tradycji, jest obowiązkiem wszystkich myśliwych. Stanowi ważny element kultury łowieckiej i wyróżnia myśliwych pośród innych grup społecznych. Obejmuje szeroki zasób słownictwa dotyczącego w szczególności: naturalnego środowiska, zwierząt łownych, gospodarki łowieckiej, sokolnictwa, kynologii, broni, amunicji, ubioru, akcesoriów myśliwskich, tradycji, zwyczajów oraz polowań.

(Zbiór zasad etyki i tradycji łowieckich. Język łowiecki – PZŁ )

Język łowiecki należy niewątpliwie do najdawniejszych zabytków kultury polskiej. Od czasów tworzenia się obowiązywał wszystkich myśliwych, dzięki czemu stale się wzbogacał, a przekazywany z pokolenia na pokolenie nie zanikał i nie poszedł w zapomnienie. Niezwykle bogaty i oryginalny, obfitujący w piękne i obrazowe słowa i wyrażenia, często tak odbiegające od zwykłego języka, że zrozumieć go mogli tylko wtajemniczeni, stanowi ważną część obyczajów łowieckich, których przestrzeganie jest kwestią honoru świata łowieckiego.

Stanisław Hoppe doskonale zdawał sobie sprawę z potrzeby zapisania języka łowieckiego jako świadectwa kultury narodowej. I tak powstały „Polski język łowiecki” i „Słownik języka łowieckiego” – dzieła, na których wychowało się kilka pokoleń myśliwych.