Pielgrzymowanie do Ziemi Świętej w II poł XIV wieku

Druga połowa XIV stulecia to okres, gdy targana wieloma wewnętrznymi sprzecznościami chrześcijańska Europa nie była zdolna do podjęcia skutecznych działań prowadzących do odebrania Saracenom Grobu Zbawiciela. Wojny toczone przez chrześcijan między sobą, upadek autorytetu papiestwa i cesarstwa, kryzys gospodarczy z połowy tego stulecia i „czarna śmierć" zbiegły się w czasie z fermentem ideologicznym, który z jednej strony prowadził do krytyki dotychczasowych ideałów i form religijności, a z drugiej przyczynił się do narodzin nowego, humanistycznego światopoglądu.
Mimo następujących zmian i, wydawać by się mogło, niekorzystnej sytuacji, chrześcijanie późnego średniowiecza, podobnie jak ich przodkowie od blisko dziesięciu stuleci, nadal pragnęli wędrować do Grobu Zbawiciela. Właśnie pielgrzymowaniu mieszkańców Europy Zachodniej do Ziemi Świętej w drugiej połowie XIV w. poświęcona jest niniejsza praca.