Praca dotyczy zagadnienia działalności oświatowej Kościoła Starokatolickiego Mariawitów w latach 1906–1935. Problematyka badawcza dotyka zarówno kwestii zasięgu oddziaływań mariawickich instytucji oświatowych, jak i ideologii, która stanowi podstawę mariawickiej pedagogii. Chodzi w tym względzie o rekonstrukcję mariawickiej myśli pedagogicznej, jak i relacji zachodzących pomiędzy doktryną Kościoła mariawitów a dynamiką rozwoju prowadzonych przez niego instytucji oświatowych. Równie istotne jest odniesienie do faktycznych możliwości prowadzenia przez Kościół działalności pedagogicznej w aspekcie prawodawstwa władzy państwowej (Królestwa Polskiego, II Rzeczypospolitej) i jej stosunku do nowo powstałego wyznania. Pytanie powyższe dotyka także problemu percepcji przez ówczesne społeczeństwo mariawickich instytucji oświatowych. Wreszcie sam stosunek mariawitów do zastanej rzeczywistości, definiowanie własnego miejsca w społeczeństwie, ze szczególnym uwzględnieniem myśli oświatowej, jest pytaniem dotyczącym konstruowania ideologicznych założeń dla funkcjonowania Kościoła w ogóle, zaś prowadzenia działalności oświatowej w szczególności. Umiejscowienie oświaty mariawickiej w historii szkolnictwa polskiego, w tym wyznaniowego, stanowi konsekwencję założonego celu badań.