To zbiór krótkich historyjek, niepowiązanych ze sobą tematycznie, poświęconych obyczajom, czynom i powiedzeniom mitycznych i historycznych postaci: obywateli greckich poleis, przedstawicieli najodleglejszych barbarzyńskich ludów, a także poszczególnych jednostek: wybitnych polityków, artystów, myślicieli, czasem zwykłych śmiertelników, zaczerpniętych z bogatej literatury wcześniejszej (dziś w większości zaginionej). Zasadą kompozycyjną Elianowego dzieła jest różnorodność. Autor stara się zestawiać obok siebie zaskakujące odmiennością tematy: po opisie zdumiewających dokonań rzeźbiarzy miniaturzystów następuje krótka opowiastka o obyczajach dawnych kobiet, po niej mamy temat upadku miast Sybaris czy Kolofon z powodu luksusowego trybu życia mieszkańców, po czym następuje relacja z chwalebnego postępku Ismeniasza podczas posłowania do króla Persów. Mimo dumy z rzymskiego pochodzenia Elian skupia się przede wszystkim na świecie greckim. Ateny okresu klasycznego zajmują w jego dziele miejsce poczesne. Jakkolwiek autor Opowiastek należy niewątpliwie do chwalców minionych czasów, potrafi czasem zdobyć się i na uwagę krytyczną, piętnując np. polityczną lekkomyślność Ateńczyków, ich skłonność do zmian i uleganie demagogom. Narrację przerywają komentarze odautorskie Eliana chcącego nie tylko zdumiewać, zaskakiwać i bawić, ale piszącego z wyraźną tendencją moralizatorską. Jak na uznanego przedstawiciela drugiej sofistyki przystało, Elian pisze w dialekcie attyckim.